روزانه تانکرهای زیادی از جاده های مختلف استان به ویژه مسیر هرمزگان به جاده زرآباد و کنارک و در نهایت منتهی به مرز ریمدان تردد می کنند و انگار سهم عده ای از تجارت بیشتر از مردم عادی هست و هیچ وقت هم برای مردم شفاف سازی نشده که مالک این کامیونها کیست و نفع آنها به چه کسی می رسد برای روشن شدن این جریان این رسانه آمادگی دارد تا افراد مسوول به افکار عمومی پاسخ دهند گرچه کسی پاسخی هم نمی دهد.
سیستان و بلوچستان دارای بازارچه های مرزی مختلفی شامل بازارچه های مرزی گمشاد و میلک در شهرستان هیرمند، بازارچه مرزی میرجاوه، بازارچه مرزی کوهک و جالق شهرستان سراوان، بازارچه مرزی پیشین شهرستان راسک و بازارچه مرزی ریمدان شهرستان دشتیاری است که نقش عمده ای در صادرات و واردات کالا دارند.
بازارچه مرزی ریمدان در سال ۱۳۸۷ افتتاح شده است و بعد از گذشت ۱۵ سال امکانات لازم نظیر جاده استاندارد و ۲ بانده، آب آشامیدنی شبانه روزی، امکانات رفاهی و تامین سوخت، اینترنت پایدار و از همه مهمتر گمرک ندارد و دهها مشکلات دیگر برای جابجایی مناسب و بدون دردسر در سر راه مردم مرزنشین هست و همیشه تجار و سرمایه گذاران از مشکلات فراوان در آنجا کلافه هستند.
شهرستان دشتیاری با داشتن ۲ مرز آبی و خاکی یعنی مرز خاکی در ریمدان و مرز دریایی در محدوده پسابندر و اتصال به آب های اقیانوسی و همجواری با کشور پاکستان و کشورهای دور و نزدیک می تواند ارتباط تجاری، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی داشته باشد و علاوه بر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت خود، هزاران نفر از مردم سایر شهرهای همجوار نظیر چابهار، کنارک، نیکشهر، قصرقند سیستان و بلوچستان را از مزایا و فرصت بدست آمده بهره مند کند.
مرز زمینی ریمدان از نظر اقتصادی و حجم مبادلات مرزی و همچنین میزان تردد وسایل نقلیه سنگین در استان منحصر به فرد است و می طلبد که با توجه به اهمیت و حجم مبادلات گسترده، امکانات ساختاری سخت افزاری و نرم افزاری در آن توسعه یابد.
نیازهای ضروری مرز ریمدان
از جمله مهمترین نیازهای ضروری در مرز ریمدان ایجاد ساختارهای نرم افزاری مورد نیاز و مطلوب، افزایش ساعات خدمات دهی اداری در مرز ریمدان است که برکات فراوان اقتصادی و اجتماعی در بر خواهد داشت.
ساعت کاری در مرز ریمدان از ساعت هشت صبح لغایت ۱۵ عصر است که نیاز فوری این است که این مدت زمان کاری افزایش یابد و ساعات کار شبانه روزی شود.
تاسیس و فعالیت بازارچه های مرزی در هر منطقه نوید دهنده ایجاد هزاران شغل و توسعه و پیشرفت مناطق مرزی است و بر همین اساس چشم امید به مرز ریمدان بسته شده و با پیگیریهای به عمل آمده از سوی مردم و دولتمردان ریمدان به عنوان مرز رسمی در سال ۱۳۹۵ اعلام شد تا مردمی که سالیان متمادی از فرصت مرز بی بهره بوده اند اکنون به داد و ستد با مرزنشینان آنسوی مرز مشغول شوند.
مرز ریمدان یکی از بهترین فرصت های اشتغالزایی و توسعه است و هزاران نفر از مردم مرزنشین شهرستان دشتیاری و شهرستان چابهار، تعاونی های مرزنشینان و تجار ایرانی و پاکستان چشم انتظار آماده سازی زیرساخت های لازم برای جابجایی مطلوب و هر چه بهتر کالا و مسافر و روان سازی امورات از این مرز هستند.
پیگیری های مردم و مسئولان تاکنون راه به جایی نبرده است و همچنان مشکلات زیادی پیش رو جابجایی کالا و مسافر پابرجاست هر چند اینکه در یک سال اخیر هزاران نفر چه به عنوان زائر امام حسین (ع) و چه بصورت مرزنشین در ۲ سوی مرز تردد و رفت و آمد داشته اند.
مهمترین مشکلات در مرز ریمدان و درخواستهای سرمایه گذاران
با اعلام رسمی شدن مرز ریمدان بارقه امید در دل مرزنشینان روشن شد اما به سبب مهیا نشدن زیرساختها چشم انتظاری ها ادامه یافت.
نبود زیرساخت ها مهمترین گرفتاری و کلافگی مردم در مرز ریمدان است که بنظرم با توجهی که مسوولان دارند و تخصیص اعتبارات و کندی کارها و امورات تا ۱۰ سال دیگر هم شاید مردم با مشکلات بسازند و بسوزند.
کمبود سهمیه سوخت در جایگاه ریمدان یکی از مشکلات اساسی برای کامیون های حامل بار است به طوری که کامیون ها چندین روز در صف انتطار سوخت هستند در حال حاضر روزانه یک تانکر نفت گاز(گازوییل) سهمیه جایگاه شهیدسلیمانی ریمدان است که امیداست با پایش سوخت آن افزایش پیدا کند.
مشکل اساسی دیگر برای رانندگان نبود امکانات رفاهی در واقع استراحتگاه یا مهمانسرا در صورت توقف در مرز، چنانچه راننده ای در مسیر یا در خود مرز توقف اجباری داشته باشد هیچ گونه اقامت گاه یا استراحت گاهی که دارای حداقل امکانات باشد وجود ندارد.
نبود تجهیزات اطفای حریق یا دستگاه آتش نشانی نه در بازارچه و پایانه و نه در کل مسیر ریمدان وجود ندارد، در صورت بروز هرگونه حادثه ناگوار فاجعه رخ خواهد داد.
شهرستان دشتیاری و بازارچه مرزی ریمدان بدلیل فقدان نمایندگی گمرکی مستقر محلی در زمینه های گوناگون متحمل ضرر و زیان است که در صورت رفع این نقیصه و استقرار نمایندگی گمرک فواید زیر را شامل خواهد بود.
امکان جذب بودجه ساختاری مستقل برای نمایندگی مستقر
جلب درآمد حاصل از تشریفات گمرکی که سالانه میلیاردها تومان است
متصل کردن جاده نگور از مسیر سندها به جاده ریمدان باعث توسعه و آبادانی بیش از ۷۰ روستا خواهد شد
کاهش مسیر تردد کامیونها و حذف مسیر نگور چابهار و بر عکس از برنامه آنها
کاهش ترافیک وسایل نقلیه سنگین در چابهار
رونق اقتصادی بازارچه مرزی ریمدان و شهرستان دشتیاری
الحاق شدن محور نگور- سندها و ریمدان ها
توسعه و تسریع صادرات بخش کشاورزی منطقه باهو و ایجاد انگیزه در اتحادیه کامیون داران برای حمل بار به مرز ریمدان و کاهش هزینه های حمل و نقل
ایجاد زمینه های اشتغال محلی به تبع افزایش رونق اقتصادی
لذا با لحاظ جمیع موارد برشمرده فوق و برکات اقتصادی، اجتماعی نیاز است هر چه سریعتر مسولان نسبت به استقرار نمایندگی گمرک محلی در شهرستان دشتیاری (مرکز شهرستان نگور ) اقدامات لازم معمول فرمایند.
از جمله دیگر مشکلات عمده در مرز ریمدان مافیایی بودن بازارچه هست و به نوعی مردم عادی نمی توانند کار کنند یعنی ساز و کارش برای مردم عادی بومی مشخص نیست و مسوولان و گمرک هم هیچ سعی و تلاشی نکرده تا امور را برای مردم عادی تسهیل و آنان راهنمایی کند تا تشویق بشوند و در مرز قانونی کار کنند.
پیشنهاد برای مرز ریمدان این است که کوله بری برای مردم بومی و محلی فعال شود و چاره ای اندیشیده شود تا مرز رسمی و شیوه کارش برای مردم توضیح داده شود تا امور برایشان روشن گردد تا برای کار در مرز رسمی رغبت پیدا کنند.
غرفه داران بومی بازارچه مرزی ریمدان که چند سال پیش تاسیس شده است، برای صادرات کالا از جمله مصالح ساختمانی نظیر قیر و کاشی و غیره با مشکلات متعددی رو به رو شدند، مسئول گمرک چابهار نیز از ارائه خدمات صادرات کالا از سایر گمرکات به علت در اختیار نداشتن زیرساخت های لازم در بازارچه مرزی ریمدان بارها مشکلات ایجاد کرده و برخی مواقع حتی به وظیفه قانوی اش عمل نمی کند و برای انجام امورات عادی امتناع می کند.
نبود زیرساخت های لازم به ویژه قطعی مکرر تلفن و استاندارد نبودن فیبرنوری، آب آشامیدنی و مصرفی شبانه روزی، امکانات رفاهی، رستوران و استراحتگاه درست حسابی و به حد نیاز، سامانه های ورود و خروج آسان مرزنشنیان از مهمترین مشکلات در مرز ریمدان است که از مسئولان انتظار می رود تا تمام موانع و مشکلات را برای تسهیل در جابجایی کالا و مسافر مرتفع کنند.
ھرچند مشکلات عدیدہ مرز به جادہ ترانزیتی آن بستگی دارد که یک مرز مدام مورد بحث ھا قرار بگیرد و یکی از مرزھای شلوغ ترددهای مسافری و ترانزیتی است که متاسفانه مرز ریمدان فاقد زیرساخت منجمله جادہ که با ھر بارش مسیر آن مسدود میشود.
حمایت از سرمایه گذاران بومی بجای دلسرد کردن آنان از شیوه های مسوولان در مرز ریمدان است، بومی منظور مردم مرزنشین متاسفانه در ترانزیت ھای موجود مرز ریمدان ھیچ یک از افراد مرزنشین در آن گویا حق ندارند و جورایی مرز زیر سلطه انحصاری مافیای نامعلوم و بی نام و نشان قرار دارد و مدیریت می شود.
همانطور که عنوان شد بزرگترین مشکلات در مرز ریمدان جادہ دسترسی است این جاده روستایی کاملاً فرسوده و تخریب شده و پر از چاله و چوله شدہ و فاقد ابنیه فنی و شانه خاکی بوده و همیشه باعث شکستن وسیله نقلیه و استھلاک خودرھا می شود.
ھمچنین بیش از ۳۵ تا ۴۰ آبنما دارد که با کوچکترین بارندگی مسیر مسدود می شود.
مشکل دیگر نبود تیرپارک برای وسیله ھای سنگین است که کنار جادہ نوبت ھستند برای خروج مرز بعضی موقع ھا جادہ را مسدود می کنند بیش از ۳ یا ۴ ساعت مسیر مسدود است مسافرھا معطل می شوند
مشکل دیگر مشکل آب است در مرز ریمدان قرار بود از سد زیردان روستای جادوزھی لوله کشی شود و آب به مرز بیاید روستاھای که در مسیر مرز ھستند ھم آب بدھند کار شروع کردند از ریمدان لوله گذاشتند بردند تا مرز و کار ساخت سه منبع بزرگ ھم شروع کردند یکی روستای سنگان منبع دوم در دوراھی جادہ فرعی مجتمع ریمدان ھا و منبع سوم در مرز که با تغییر مدیریتی منطقه آزادچابهار در یک سال اخیر کار تعطیل شدہ کار ساخت منبع آب ها و طرح آبرسانی نیمه کارہ رها شده است.
مسئولان کشوری، محلی و استانی اطلاع دارند که شهرستان دشتیاری به دلیل بی مهری های گذشته و قهر طبیعت به دشت بی یار مشهور است و با وجود داشتن زمین های حاصلخیز به سبب بروز خشکسالی های مداوم بیش از ۲۵ ساله زحمات صدها ساله کشاورزان و روستاییان و زمین های کشاورزی و باغات و اندک دام روستائیان از بین رفته و بیکاری بر منطقه غالب شده است.
مسلم است وقتی مردم این منطقه که شغل و کسب و کار خویش را از دست داده اند، مجبورند به برخی از نقاط شهری مهاجرت و آمار جمعیت حاشیه نشینی را بیشتر کنند.
آنانی که دل در گرو موطن خود داشتند برای تامین معاش خانواده به کار مبادلات مرزی و تجارت روی آورده و مسئولان منطقه نیز برای حل این موضوع راهکار مناسب را تجارت مرزی و مرز را بهترین فرصت تشخیص دادند.
سختی تردد مرزنشینان در ۲ سوی مرز
هم اینک مردم مرزنشین برای تردد در دو سوی مرز آنقدر با مشکلات و سختگیری ها رو به رو هستند که بارها از فعالیت پشیمان می شوند ولی چاره ای جز تحمل ندارند.
بسیاری از مردم مرزنشین در بلوچستان ایران ارتباط و مراودات قومی و طایفه ای با مرزنشینان آنسوی مرز پاکشستان دارند و هراز گاهی برای دید و بازدید اقوام و شرکت در مراسم غم و شادی یکدیگر رفت و آمد می کنند اما با توجه به مستقر نبودن دستگاههای دست اندرکار در مرز ریمدان مردم دشتیاری و چابهار برای صدور یک برگ راهداری برای تردد مرزی بیش از ۱۰ تا ۱۵ روز صبر کنند و این مورد مردم را کلافه کرده است، چون پیگیریهای آنان نتیجه ای نداشته است.
مردم بلوچ در بلوچستان با چشمان خود می بینند در سایر مرزهای ایران برگ راهداری ۲ ساعته صادر و بدون هیچ مشکلی و مواردی مردم تردد می کنند ولی این مورد مثل سایر سختگیریهای دیگر اعمال می شود تا مردم را از رفتن به آن سوی مرز و دید و بازدید و احواپرسی چند روزه محروم کنند.
بسیاری از مردم با ساکنان ایالت بلوچستان، کراچی و گوادر پاکستان روابط خانوادگی و خویشاوندی دارند و به علت وجود برخی مشکلات در مرز ریمدان هم اینک بسیاری از مردم از رفتن به آنسوی مرز به دلیل سخگتیری و هزینه های زیاد برای دید و بازدید محروم شده اند.
وجود مرزها بین دو کشور نباید موجب قطع روابط فامیلی، فرهنگی و اجتماعی مرزنشینان دو سوی مرز ایران و پاکستان شود.
امید مردم به تدبیر دولت آیت الله رئیسی است تا با آماده سازی زیرساخت ها علاوه بر اشتغال بتوانند به موقع از خویشاوندان خود سرکشی کنند.
در صورت فراهم شدن شرایط در مرز ریمدان بسیاری از تجار و مرزنشینان آماده صادرات و واردات مواد غذایی، مصالح ساختمانی، دام سبک و سنگین و انواع میوه ها و محصولات کشاورزی نظیر انبه، برنج، نارنگی و برنج هستند.
صدور گذرمرزی در ریمدان چابهار سخت تر از هفت خوان رستم
چنانچه اعضای یک خانواده مرزنشین چابهاری قصد سفر چند روزه به پاکستان داشته باشند باید تمام آنان به پاسگاه مرزبانی، شورای اسلامی و فرمانداری دشتیاری و بخشداری مرکزی نگور مراجعه کنند تا پس از رویت و تحویل تمام مدارک شناسایی و پرداخت هزینه های زیاد برگ راهداری برای آنان صادر خواهد شد.
طی مراحل مختلف از جمله تهیه نامه از بخشداری و تاییده از شورای اسلامی روستایی مبنی بر سکونت در محدوده شهرستان دشتیاری و ارائه ضمانت علاوه بر معطلی و سرگردانی نیاز به صرف وقت و هزینه دارد و چندین روز بطول می انجامد.
اگر مجوز تردد یک نفر که ۱۵ روز تعیین شده است یک روز تاخیر کند تا شش ماه ضامن او از ضمانت کردن برای فرد دیگری محروم می شود که این امر در هیچ نقطه ای از کشور وجود ندارد.
خیلی جالب است ثبت نام در سایت پلیس من و احراز هویت کل موارد یک فرد را نشان می دهد و نیازی به تحویل این همه مدارک و کاغذبازی و طولانی شدن بروکراسی اداری نیست
اگر اینترنتی برای صدرو ویزا به کشور پاکستان درخواست داده شود در ظرف سه روز اوکی و نهایی و نیازی به انجام همه این بروکراسی اداری نیست
جهت استحضار برگ راهداری برای تردد فقط در محدوده شهرستان گوادر پاکستان است.
چرا ادارات خدمات رسان در مرز ریمدان مستقر نیستند؟
نبود نمایندگی گمرک و فعال نبود ترانزیت
در حال حاضر نماینده گمرک چابهار در مرز ریمدان بصورت شبانه روزی مستقر نیست و تجار، مرزنشینان و صاحبان کالا مجبورند برای انجام تشریفات گمرکی، کارشناس گمرک را با وسیله شخصی و هزینه شخصی از چابهار به ریمدان منتقل کنند و پس از اتمام کار مجددا وی را به چابهار بازگردانند و کسانی هم که وسیله نقلیه ندارند باید هزینه رفت و آمد وی را متحمل شود.
طول مسیر مرز ریمدان تا چابهار ۱۲۰ کیلومتر است و به دلیل نبود مشکلات فراوان و نبود استاندارد برای ثبت بار در ریمدان، نماینده گمرک هر روز مسیر ۲۴۰ کیلومتری رفت و برگشت را با هزینه صاحبان کالاها می پیماید و معطلی و سایر هزینه ها نیز جای خود دارد.
معطلی چندین روزه کامیون ها و انجام نشدن کار صادرات در مرز ریمدان و اتلاف وقت و سرگردانی کامیون ها و رانندگان برای مسئولان مستقر در مرز و بازارچه ریمدان و مسولان سیستان و بلوچستان اهمیتی ندارد و کسی پاسخگوی جبران خسارات وارده به سرمایه گذاران نیست چون آنها ضرر نمی کنند و این ضرر را مردم بومی و بلوچ می کنند و شیاد اهمیتی هم برای آنها ندارد که ورود نمی کنند.
تصمیمات برخی مسئولان و فرآیندهای طولانی اداری و اعمال سلیقه های شخصی برای صادرات کالا در مرز ریمدان مشکل بزرگ تجار و سرمایه گذاران و رانندگان کامیون ها است و انتظار می رود مسئولان دستگاههای دست اندرکار برای رفع این مشکلات چاره اندیشی کنند.
همچنین برای صدور اظهارنامه کالا (انجام کارهای گمرکی) و سایر مراحل صادرات راننده و صاحب کالا باید به چابهار و یا نوبندیان عزیمت و اقدامات لازم را از طریق اینترنت انجام دهد تا بعد از تایید گمرک چابهار بتواند کالای خود را صادر کند.
نبود کد گمرکی در رمز ریمدان سبب شده تا هزاران تن کالا وارد نشود
باید عنوان کنم که ال سی(ضمانتنامه بانکی بین المللی) است که جابجایی پول را انجام می دهد و به نوعی ضامن پرداخت هزینه کالا به کشورهای مختلف است ولی این مورد در مرز ریمدان مورد نیاز نیست چون این یک مشوق برای تجار پاکستانی و ایرانی است که به راحتی صادرات و واردات و ترانزیت را انجام دهند و باعث شکوفایی و رونق مرز شوند.
وقتی یک سرمایه گذار کالایی را از پاکستان خریداری می کند می گوید پول من در فلان بانک پاکستان هست و آن بانک ضمانت میکند در پاکستان پول پرداخت شود ولی این مورد را هم یک مشکل بزرگ کرده اند و نمی گذارند انجام و سبب توسعه مرز ریمدان شود.
یک مشکل دیگر این است که تجار پاکستانی به علت تحریم های بانک های پاکستان از ناحیه سایر کشورها درخواست ترانزیت و واردات از مرزهای زمینی ایران از جمله ریمدان را دارند چون مجاز به واردات از اسکله ها و بنادر کشور خود نیستند و به علت نبود کد گمرک و رویه ترانزیت با مشکل مواجه هستند.
لذا این امر یک فرصت برای سرمایه گذاران ایران و به ویژه مرزنشینان و تولیدکنندگان بومی و بلوچ مستقر در چابهار و دشتیاری است که کالا از این مرز صادر و یا ترانزیت کنند که این امر میلیون ها دلار ارزآوری دارد ولی نبود کد گمرکی و فعال نبودن رویه ترانزیت سبب شده مردم از این نعمت محروم باشند و پیگیری تجار و سرمایه گذاران هیچ نتیجه ای نداشته است. چون قدرت مافیای مرز میرجاوه و مرکز استان سیستان و بلوچستان از مسوولان تصمیم گیر بیشتر است.
جا دارد دستگاههای نظارتی، قضایی و اطلاعاتی و امنیتی به این موضوع ورود کنند تا مشکلات حل و شاهد توسعه و رونق بیشتر مرز ریمدان باشیم.
نبود زیر ساخت در کنار بروکراسی اداری از مشکلات مهم دیگر برای عدم رونق گرفتن مرز ریمدان است یعنی جاده ۵۲ کیلومتری از نقطه صفر مرزی ریمدان تا دوراهی جاده اصلی محور چابهار- راسک به دلیل نداشتن شانه خاکی، نبود عرض کافی و روستایی بودن جاده از بدترین جاده های ایران است که حتی دو خودروی سواری با سختی می توانند تردد کنند چه برسد به عبور کامیونهای باری و ترانزیتی.
از نکات خنده دار این است که هم اکنون چهار دستگاه ماشین آلات توسط یک شرکت پیمانکار شامل یک گریدر، تانکر آبپاش و غلطک فرسوده در آنجا برای فریب مردم در حال کار عادی بوده و کارشان فقط فروش سوخت گازوییل است و هیچ کار مثبتی انجام نشده و زیرسازی عادی و غیراستاندارد را دارند انجام می دهند و این زیرسازی چسبیده به زمین کمتر از ۵۰ سانت را انجام می دهند که با توجه به سیلابی بودن و عبور حجم زیاد آب در زمان بارندگی قابل تردد نخواهد بود و کلا از بین خواهد رفت.
سختگیری بی مورد برای واردات محصولات کشاورزی
یکی از مشکلات وجود مافیای موز و برنج در مرز میرجاوه و زاهدان هست که اجازه واردات این اقلام را از طریق مرز ریمدان نمی دهند و مسوولان می گویند فقط موز و برنج باید از مرز میرجاوه وارد شود.
این در حالی است بیشترین مناطق موزخیز در کراچی، سِند و هَب است و این مناطق پاکستان تا مرز میرجاوه ۱۴۰۰ کیلومتر فاصله دارند، این اقلام با هزینه ها و زحمات زیادی جابجا و وارد کشور ایران شده و باز مردم این منطقه از آنجا خرید و در چابهار به فروش می رسانند این در حالی است که واردات موز در ریمدان با فاصله ۶۰۰ کیلومتر می شود انجام ولی مافیا نمی گذارند.
جالب اینجاست از زاهدان تا چابهار و زرآباد و دشتیاری هیچ پست کنترل و قرنطینه نباتی برای نظارت سالم بودن این موز پاکستانی وجود ندارد و مردم بصورت خودروهای عبوری یا وانت و یا اتوبوس از میرجاوه و زاهدان موز پاکستانی را تهیه و در بازار چابهار و دشتیاری بفروش می رسانند.
نکته جالب تر اینکه تا سال ۱۳۹۰ با وجود کشت موز در پروژه باهوکلات در همجوار مرز ریمدان واردات موز به صورت فراوان صورت گرفته و هیچ مشکل و بیماری وجود نداشته است.
اگر قرار بر این باشد که موزهای وارداتی از پاکستان بیماری را موزستانهای چابهار و دشتیاری و زرآباد انتقال بدهند پس چطور در سالهای قبل از ۱۳۹۰ هیچ بیماری وارداتی را در پروژه موز باهوکلات و زرآباد که ۲ هزار هکتار در باهوکلات و ۶ هزار هکتار در زرآباد را زیرکشت موز داریم را شاهد نبودیم.
باید عنوان کرد محصولات صادراتی پاکستان نظیر انبه، موز، نارنگی و دهها محصول تولیدی دیگر زمانی اجازه صادرات به کشور دیگری را خواهند داشت که کامل توسط کارشناسان کشور پاکستان بررسی و بعد از آن نیز توسط مراکزی که توسط خود وزارت جهادکشاورزی ایران مورد تایید هستند ضدعفونی و منجر به صدور گواهی قرنطینه نباتی شده و با دارا بودن کیفیت کافی برای صادارات می توانند اقدام کنند و بعد از آنها می توانند اجازه صادرات آنهم در تاریخ مقرر به ایران را دارند.
اگر موز و محصولات کشاورزی پاکستان بیماری زا هستند واردات آنها از هر مرزی غیرمجاز و بیماری زا هست پس ضرر به کشور و کشاورزی چه مرز ریمدان باشد یا میرجاوه و یا در سایر نقاط است ضرر است.
پس نتیجه می گیریم تنها دست های پشت پرده و مافیا بیماری زا تر از بیماری موز در کشور هستند چرا که این افراد برای مردم مشکلات ایجاد و هزینه های رسیدن محصولات به دست مصرف کننده را بیشتر می کنند و مسوولان هیچ وقت ضرر نمی کنند چون نه محصول کشاورزی شخصا می خرند و نه حقوق اندکی دارند که از خرید محصول گران نگران باشند.
همچنین برنج فله از کراچی، سند و پنچاپ به مرز میرجاوه با فاصله ۱۴۰۰ کیلومتر وارد مرز میرجاوه می شود و پس از طی مسیر ۷۰۰ کیلومتری به تولیدی منطقه آزادچابهار تحویل می شود این در حالی است که سرمایه گذار می تواند از مرز ریمدان که مبدا تا مقصد ۸۰۰ کیلومتر است برنج فله و مواد اولیه را وارد کند و با قیمت ارزانتر به دست مردم برسانند و مجبور نباشد هزینه حمل و نقل از میرجاوه تا چابهار را پرداخت کنند. پس نتیجه این است ضرر و زیان مردم و گران خرید کردن مردم اهمیتی برای مسوولان تصمیم گیر ندارد.
مشکلات سوخت و صف های کیلومتری و معطلی ۲ روزه کامیونها
سهمیه گازوییل تنها جایگاه سوخت شهیدقاسم سلیمانی منطقه بل ریمدان اندک بوده و فاقد سهمیه مناسب سوخت(نفت گاز) است و روزانه حداقل سوخت مورد نیاز پنج تانکر نفت گاز(گازوییل) است ولی به آن فقط یک تانکر داده می شود که این امر ازدحام و صف کیلومتری برای تحویل سوخت را دارد و شدیدا نارضایتی ایجاد کرده و عملا می گویند با این اقدامات دگر به آنجا نیایید تااینجا رونق نگیرد.
روزانه بیش از ۷۰۰ کامیون تریلی ورودی و خروجی مرز ریمدان اندک است و این کامیونهای ترانزیتی کالا ۲ روز در صف گازوییل هستند اگر مسوولان به دنبال توسعه و رونق مرز ریمدان هستند پس از سختگیریها چیست و چرا به اندازه نیاز امکانات را فراهم نمی کنند و حتی از تحویل سوخت براساس پایش اقدام نمی کنند.
فیبر نوری در بل ریمدان و بعد از دوراهی روستای ریمدان با حدود کمتر از ۲ کیلومتر بصورت هوایی هستند و برخی مواقع به دلیل وزش باد و باران قطعی فراوان دارد.
نمایندگی ادارات گمرک، استاندارد، صنعت، معدن و تجارت، جهاد کشاورزی و دامپزشکی باید در مرز ریمدان مستقر باشند تا کارهای صادرات و واردات به خوبی انجام شود این در حالی است این ادارات فقط شبانه روزی مستقر و در اول گمرک باید مستقر باشد تا دیگران هم بتوانند حضور داشته باشند.
آب مورد نیاز بازارچه مرزی ریمدان با تانکر سیار تامین می شود و برای رسیدن آب شبانه روزی نیازمند اعتبار و اجرای خط انتقال آب است.
بازارچه مرزی ریمدان نیازمند امکانات لازم رفاهی برای استراحت و پذیرایی رانندگان و سرمایه گذاران دارد.
مرز ریمدان فرصت مناسبی برای صادرات انواع مصالح ساختمانی، کاشی، سرامیک، میلگرد، سیمان، کلینکر(مواد اولیه سیمان)، مواد غذایی نظیر آب معدنی، نوشابه، نایلون دسته دار و سایر تولیدات داخلی است.
خروجی و ورودی منتهی به نقطه صفر مرزی خاکی و نیازمند آسفالت هست و علیرغم قول مساعد بازارچه مرزی استان سیستان و بلوچستان و استانداری آسفالت نشده و بعد از هر بارندگی محوطه و خروجی بازارچه مسدود بوده و تردد انجام نمی شود.
کلام آخر
اینکه دولتمردان کشورمان اگر می خواهند موجب شکوفایی اقتصادی و فرهنگ و گردشگری و دهها موارد دیگر را در قسمت جنوب و شرق ایران را فراهم آورند تلاش کنند زیرساخت های آب، تلفن و اینترنت، برق، گمرک و همچنین حمل و نقل زمینی و ریلی را از طریق اتصال کریدور های شرق و غرب و شمال و جنوب آسیا را از مسیر مرز بین‌المللی المللی ریمدان که ادامه همان بحث یک جاده و یک خط ترانزیت کشور چین که از شرق چین به بندر گوادر پاکستان ادامه دارد و از طریق اتصال آن به مرز ریمدان و جاده مکران به بنادر بندرعباس و خلیج فارس وصل نموده و موچب شکوفایی جاده ابریشم ساحلی را در ایران فراهم بیاورند ، که این اتصالات جاده ای و ریلی می تواند موجب توانمندی اقتصاد بنادر ساحلی جنوب ایران و کل کشور را فراهم می آورد.