تاریخچه تلویزیون در ایران

هاتف سیستان و بلوچستان، نخستین فرستنده تلویزیونی تاریخ ایران ساعت پنج بعد‌از‌ظهر جمعه یازدهم مهرماه سال ۱۳۳۷ آغاز به کار کرد.
در دهه‌ی ۳۰ هجری شمسی، وقتی دولت وقت، سرگرم تدارک زمینه و طرح‌ریزی برای ایجاد تلویزیون بود، «حبیب‌الله ثابت پاسال» از بخش خصوصی پیش‌دستی کرد و پیشنهاد تأسیس یک ایستگاه فرستنده‌ی تلویزیونی را ارائه داد.
از آنجا که پاسال از اعتماد دربار برخوردار بود، با پیشنهاد او موافقت شد و مجلس شورای ملی در تیرماه سال ۱۳۳۷ ماده‌ای با چهار تبصره مصوب کرد که به موجب آن اجازه داده می‌شد یک فرستنده‌ی تلویزیونی، زیر پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران ایجاد شود. این فرستنده تا پنج سال از پرداخت مالیات معاف بود و تمامی برنامه‌های آن از مقررات اداره‌ی کل انتشارات پیروی می‌کرد.
نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی ایران ساعت پنج بعدازظهر جمعه یازدهم مهرماه ۱۳۳۷ اولین برنامه‌ی خود را پخش کرد. این فرستنده که “تلویزیون ایران” نامیده می‌شد، ابتدا هر روز از شش بعدازظهر تا ۱۰ شب، برنامه داشت.
تلویزیون ایران به صورت خصوصی اداره می‌شد و متکی به درآمد خود از آگهی‌های تجارتی و تبلیغاتی بود. این سازمان پس از یک سال فعالیت، برنامه‌های روزانه‌ی خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و در سال ۱۳۴۰ فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده‌ی تقویتی در اهواز تأسیس کرد.
تلویزیون به خاطر ارائه تصویر از رادیو جاذبه بیشتری دارد و بعد تازهای به آن ارائه می‌کند چشمها را به خود خیره می‌کند و به علاوه فهم پیام را آسانتر می‌کند چون تصویر وصدا اطلات عات کاملتری به مخاطب می‌دهد تلویزیون از جهت کنترل و تسلط بر افکار عمومی رسانه‌ای بسیار قوی و موثر است در کشورهای پیشرفته امروزه رادیو به عنوان وسیله ار تباط بین اللمل مورد استفاده قرار می‌گیرد