یکی از مهمترین چالش‌های شهرنشینی در بسیاری از کشورهای جهان و بویژه کشورهای درحال توسعه، بوجود آمدن محلات حاشیه نشین در شهرهاست. این حاشیه نشینی ناشی از رشد شتابان و بدون برنامه ریزی شهرها در بسیاری از این کشورها است. این موضوع در کشور ما نیز وجود دارد و امروزه در کنار کلان شهرهای کشور، حتی در بسیاری از شهرهای متوسط همچون چابهار نیز با این پدیده مواجهه هستیم.
«چابهار» یکی از زیباترین شهرهای جنوب شرقی ایران در سیستان و بلوچستان در کرانه سواحل مکران و اقیانوس هند قرار دارد. به دلیل جاذبه‌های کم‌نظیری که در این شهر بندری وجود دارد به آن لقب «بهشت» جنوب ایران داده شده است.
اسکله آن توانایی پهلوگیری کشتی‌های اقیانوس‌پیما را دارد و بزرگترین منطقه آزاد ایران به‌شمار می‌رود. بندر چابهار به دلیل موقعیت راهبردی، که نزدیک‌ترین راه دسترس کشورهای شرقی ایران از قبیل (پاکستان، أفغانستان و هند … ) به آب‌های آزاد را دارد از اهمیت فراوانی برخوردار است.
متاسفانه تنها بندر اقیانوسی کشور بزرگترین حاشیه نشینی کشور را در خود جای داده است. به‌طوری‌که از جمعیت ۱۲۰ هزار نفری آن بیش از ۶۰ درصد حاشیه‌نشین و در مناطق و سکونتگاه‌های غیر رسمی بدون برق، آب، بهداشت، مدرسه و سایر امکانات رفاهی زندگی می‌کنند.
با آغاز سال‌های خشکسالی عملاً درآمد مردم سیستان و بلوچستان کاهش‌یافته و این موضوع موجب شده بسیاری از مردم منطقه برای کسب درآمد به شهرها مهاجرت کنند و لذا ۴ شهر زابل، زاهدان، چابهار و ایرانشهر حالا بیش از یک میلیون نفر حاشیه‌نشین دارند و در این میان رتبه نخست حاشیه‌نشینی در کشور را نیز شهر چابهار به خود اختصاص داده است.
بنا بر گفته مسئولان ۶۰ درصد جمعیت این بندر در ۳۳۰ هکتار از اراضی حاشیه شهر شامل مناطق “جنگلوک، کمب‌مرادآباد، رمین، عثمان‌آباد، میرآباد و نوک‌آباد” ساکن هستند.
منطقه «میرآباد» که بیش از هزار خانواده بدون داشتن امکانات اولیه از قبیل آب آشامیدنی، برق، گاز و بهداشت در کپرها و آلونک‌ها زندگی می‌کنند. خانوادهایی که نه تنها خانه ندارند، بلکه از داشتند شناسنامه هم محرومند.