هاتف سیستان و بلوچستان، اِشک بزاں دوستی ءِ آھری گال ءُ ھیال ءُ باتن ءِ تھی مارشت ءُ دل ءُ دماگ ءِ تہ ءَ ھما یکیں چیزءَ گوں گیروشگ بوگ نام اِنت کہ آ چیز دل ءَ دوست بیت پہ چمانی چارگ ءَ ڈولدار بیت ھیالانی تہ ءَ زندے بکش اِیت اِشک ءِ بیماری چون بنی آدم ءَ گورجنت مردم وت زانت نہ کنت.
یک پکیرے کچکولے زوراِیت پنڈگءَ درکیت یک کسانیں چکے وانگجاہ ءَ روگ ءَ بیت آئی کچکول ءَ گند اِیت سک دوست بیت آئی ھوش دان ءِ تہ ءَ ھمے کچکول نکش بیت آئی وانگجاہ ءَ روت ءُ وتی وانگی ءِ ھمک تاک ءَ ھمے پکیرءُ کچکولءِ بُتاں اَڈ کنت ءُ وھد گوزان بیت.
آ ھمک روچ پکیرءُ کچکولءِ آکساں اڈ کنان کنت ءُ آئی باتن ءِ تہ ءَ ھمے پکیر ءُ کچکول ھنچوش جاگہ کن اَنت کہ آئی دل ءَ ھُلے پاد کیت
آ ھمے پکیر ءُ کچکول ءِ شوھاز ءَ درکپ اِیت ھمک شھر ءُ بازاراں روت ھمے پکیر ءُ کچکول ءِ بُتاں پیشداران کنت بلے آ سوبین نہ بیت بلے آئی دل ھم آئیءَ نندگءَ نیل اِیت.
آ پدءَ پکیر ءُ کچکول ءِ شوھازگءَ درکپ اِیت چکران چکران جست کنان کنت شپ جاہ ءُ روجاہ بیت آئی ءَ ھمے گمان بیت کہ من وتی جند ءَ شوھاز کنگایاں آ وت نہ زانت کہ پرچہ من ءَ پکیر ءُ کچکول دوست بوتگ اَنت ءُ پرچہ من آیاں شوھاز کنگایاں آ سجئیں جاھاں شوھاز کنان جست کنان کنت بلے سوبمند نہ بیت.
آ واتر وتی لوگ ءَ کیت پکیر ءُ کچکولءِ بُتاں چارگءَ لگ اِیت آئی دل تْرھیت بلے کمک روچ ءَ رند پدءَ دل آئیءَ مان ترینیت آ ھچ پگر کُت نہ کنت آئی ءَ بس پکیر ءُ کچکول دوست بنت آئی دل گوش اِیت پکیر ءَ گوں کچکولءَ شوھاز کن آ اِے رندی پکّا ارداہ کنت دانکہ پیکر ءَ گوں کچکول ءَ در نہ گیجاں واتر نباں آ ھمے پکیر ءُ کچکولءِ بُتان زوراِیت در کیت جست کنان کنت ھمے بتاں پیشداران کنت کہ شما اے پکیر گوں کچکول ءَ نہ دیستگ آ درست گوش اَنت ما اے نہ دیست.
آ وھدءَ کہ آئی پکیر گوں کچکولءَ دیستگ آ سک کسان بوتگ ءُ ھنوں بلاھیں ورنائے بوتگ بلے پکیر ءُ کچکول آئی ءِ باتن ءُ چم ءُ ھیالاں ھنچو ایر نشتگ اَنت کہ گوش ئے اے پکیر گوں کچکولءَ آئی جند ءِ ساھگ اِنت آئی ءَ ھچ یل ءَ دیگ ءَ نہ اِنت آئی سک دوست اَت اَنت.
آ چکران بوت ھرجاہ پکیر ءُ کچکول بت ےءِ پیشداراں کُت اَنت جست کناں جست کناں یک بازارےءَ آتک یک کماشیں مردمے ءَ اے پکیرءُ کچکول ءِ آکس پجاہ آورت اَنت کماشءَ گوشت کہ اے پکیر ءِ لوگ آشک ابادءَ اِنت آئی ءَ ھمے گمان بوت کہ آئیءَ وتی جند رس اِتگ آئیءَ جھانءِ وشی رس اِتگ اَنت آ دنیا ءِ وش تالھیں مردم اِنت آئی ءَ پکیر ءُ کچکول نہ دیستگ اَت اَنت بلے کماش ءِ ھمے یکیں گپءَ آئی ءَ زندے بکش اِتگ اَت آ گل ءَ بال اَت آئی باتن وشھال اَت آئی ءَ گوں پکیرءُ کچکولءَ گوں اِشک اَت آ دیم پہ آشک آبادءَ رھادگ گپت گوش ئے منزل آئیءَ رستگ اَت.
/الی جُمّا زامرانی