تئاتر سیستان و بلوچستان، گوهر درخشنده کم نداشته و در این وادیِ سراسر تخیل و اندیشه، همواره برگ برند های بر فراز نموده است. باری، چند صباحی است از آن روشنا و تلالو، کورسوی نگران‌کنند های باقی مانده و سوسوی نیم هجان فانوس تئاتر، انقلابی می‌طلبد.با این وجود، در این سپهر کم‌رونق، هستند گوهرانی که وجودشان، موهبتی است برای آ نکه بداند و بفهمد. رضا خدادادبیکی یکی از آن هنرمندانی است که به معنای واقعیِ واژۀ “هنرمند” نایل شده است. یعنی تطابق و تلفیق هنر و اخاق. معجون جذابی از کاربلد بودن و تواضع که این روزها دُرّ گرانی است، به هرکس ندهند. وی متولد پنجم اسفندماه سال ۱۳۴۷است و بیش از چهل سال سابقۀ فعالیت در عرصه‌های هنری را به یادگار گذاشته است. او از نوجوانی تا کنون، در چندین و چند جشنوارۀ ملی و بین‌المللی حضوری درخشان داشته است. به گون های که ده نوبت حضور در جشنوارۀ بین‌المللی تئاتر فجر، صرفا یک گام از این مسیر پر نور است. این مسیر به تئاتر ختم نشده و در عرصۀ سینما نیز از معدود افراد موفق در این زمینه بوده که در سطح ملی نیز به افتخاراتی از جمله دریافت دیپلم افتخار بازیگری جشنواره فیلم فجر برای فیلم «زندگی »، ساختۀ جلیل سامان نیز نایل شده است. در ادامۀ این راه، فعالیت گستردۀ وی در بازیگری و کارگردانی فیلم و سریال نیز زبانزد هنرمندان و هنردوستان است. او سابقۀ چندین سال همکاری با صداوسیمای استان سیستان و بلوچستان شبکه هامون( را نیز در کارنامه دارد و این همکاری که از سال ۱۳۷۰ آغاز شده، منجر به ساخت چندین برنامه از جمله چهار مجموعه، ده فیلم داستانی نیمه‌بلند و سه سریال گردیده و این نشان از گسترۀ مثال‌زدنی توانایی وی در زمین ههای مختلف هنری است. به نظر نگارنده، آنچه او را به «او »تبدیل نموده، فار غ از افتخارات کاری و حضورهای تابنده و تجربۀ گرانبها، جواهری است که این روزها در کمتر هنرمندی می‌توان یافت و آن چیزی نیست جز اخلاق نیک که ضمیم های بر تواضع شده است. شاید ا گر به سراغ هرکدام از هنرمندان کشور رفته و به پژوهشی در مورد آنان دست بزنیم، افرادی وجود داشته باشند که به هر دلیل (فردی یا غیر آن)، نخواهند یا نتوانند نکتۀ مثبتی از کارنامۀ حرف های و رفتاری شخص مورد نظر را بازگو نمایند، اما به جرأت می‌توان گفت رضا خدادادبیکی در این زمینه استثنائی است. شاید نتوان در استان سیستان و بلوچستان و در میان اهالی هنر نامی از وی برد و جز تعریف و تمجید و سپاسگزاری چیزی شنید. آری… این است طریقِ دقیقِ اهل هنر، نه آنچنان که برخی هستند و دانیم! چهل سال تجربه، چهل سال آموختن و آموزندگی در حرفه و کردار، همراه اوست. حال، او در چل هنشینی حُسن خلق و در ارتفاع هنرمندانه زیستن، باید و دوباره باید، ارج نهاده شود. نه صرفا از سوی هنرمند و هنردوست، بلکه به‌عنوان خدمتی از جانب مسئولان مرتبط. چرا که خدادادبیکی و امثال وی، منتی بر سر هنر استان گزارد هاند و عمر و جوانی خود را به پای ترفیع جایگاه تئاتر و سینمای استان صرف نموده‌اند. پس به واسطۀ «من لم یشکر المخلوق، لم یشکر الخالق»، کاش مسئولان ما این نعمات را قدر بدانند. کاش…
صفحه ۸ از مجله هاتف جوان چاپ ۳۶