مَکّران واژه ای بود چندین مدت در لایه های تاریخ گم شده بود تا سال ۹۵ در جلسات و همایش های دولتی با تلفظ (مُکْران) ظاهر شد و رسانه ها و شبکه های اجتماعی مانور دادند خیلی زود مردم استقبال نشان دادند و بر سر در بیشتر مغازه ها و فروشگاه نصب شد.
تلویزیون و رسانه ها از توسعه سواحل مکران گفتند و چابهار را مرکز و کانون توسعه سواحل نام بردند جشنواره برگزار کردند و تا سرمایه گذاران و گردشگران را به این نقطه از سرزمین ایران اسلامی جذب کنند.
شرکت های بزرگ پتروشیمی و فولاد وارد چابهار شدند نخبگان و کنش‌گران را امیدوار به آینده درخشان کردند اما دیر نشد که شرکت های و شهرک صنعتی بر خلاف مصوبات و اساسنامه توسعه سواحل مکران عمل کردند.
طبق اساسنامه و چشم انداز توسعه سواحل مکران همه شرکتهای بزرگ پتروشیمی و فولاد با ایجاد زیرساخت های لازم و جذب و تربیت نیروی های متخصص از بومی های حوزه سرزمینی مکران جهت از بین بردن فقر و نابرابری، در چشم انداز توسعه سواحل تاکید شده که توسعه این منطقه بدون مشارکت جامعه محلی امکان پذیر نیست و در غیر اینصورت تبعات اجتماعی فراوانی در پی خواهد داشت.
اما حالا با گذشت نزدیک به هفت سال از توسعه سواحل مکران و فعالیت شرکت های بزرگی مثل پتروشیمی و فولاد چیزی برای مردم چابهار عاید نشده، هیچ باعث گرانی اجاره بهای خانه های شهر چابهار و حاشیه نشینی که منجر به آسیب های اجتماعی فراوانی شده ضمن بدجلوه شدن زیباهای شهری و کُندشدن برنامه باعث اتلاف انرژی مجموعه مدیران شهری شده است، هر چند در مدت از درب نگهبان گرفته تا دیگر نیروهای انسانی از خارج سواحل مکران جذب کردند.
در حالی که ما هر هفته شاهد مرگ و میر چندین جوان بر اثر حادثه های تصادف ناشی از شغل سوخت بری هستیم و خبرهای جدیدی شنیدم که اساسنامه سازمان توسعه سواحل مکران بصورت لایحه تقدیم مجلس شده تا یک سازمان غول پیکر در کنار موازی ادارات دولتی ایجاد شود تا خدا بهتر می داند چی میشود.