ضرورت های اجرایی شدن پیوست اجتماعی در چابهار

به گزارش هاتف سیستان و بلوچستان، چابهار که لقب پیشانی توسعه استان و شرق کشور را دارا می باشد آیا صنایع و ارگان های بزرگ، غول پیکر و سرمایدار در کنار توسعه فیزیکی بار مسئولیت های اجتماعی را نیز بر عهده دارند ؟ آنگونه که قوانین موجود و انتظارات مردمی وجود داشته به وظایف خود عمل کرده اند ؟
علیرغم انجام فعالیت هایی در راستای پیوست اجتماعی توسط بعضی ارگان ها اما اکثر ارگان غول پیکیر در این خصوص به صورت منفعل عمل کرده اند و این بند از قانون را در قبال جامعه محلی اجرا نکرده اند.
آیا این ارگان های غول پیکر، سرمایه دار در قبال این که چابهار در خیلی از شاخص های زیرساختی پایین ترین شاخص ها را در کشور و استان دارد مسولیت ندارند نباید در قبال این مشکلات نقش پررنگتری داشته باشد؟
از نظر قانونی پیوست های اجتماعی ، صنایع و ارگان های مستقر در چابهار مشکلی روی کاغذ ندارد بلکه در عمل و اجرای کردن این پیوست ها مشکل دارند در پابین بعضی از شاخص های زیرساختی شهر چابهار را اشاره می کنم:
حاشیه نشینی
۶۳ درصد جمعیت چابهار در حاشیه شهر و سکونتگاه‌های غیررسمی و به صورت فاجعه بار و ذلت باری زندگی می کنند بدین صورت که نسبت جمعیت ساکن در سکونتگاه‌های غیررسمی به جمعیت ساکن در نقاط شهری، شهر چابهار در رتبه اول کشور قرار دارد حال آنکه کارکنان همین ارگان ها با جمعیتی بسیار بالا بهترین نقطه از شهر زمین جهت منازل مسکونی را تحت تصرف در آوردند این در حالیست مردم شهرستان روز به روز به حاشیه رانده میشوند و حاشیه نشینی در حال افزایش است.
آموزش و پرورش
متاسفانه چابهار بدترین شرایط آموزش و پرورش کشور را داراست در رابطه با فضای آموزشی، شهرستان چابهار بدترین وضعیت از نظر استانداردها را داراست و کمترین معلم را نسبت به تعداد دانش‌آموزان در کلاسهای درس را دارد، این در حالیست که از نظر بهره هوشی دانش آموزان این خطه از کشورعزیزمان ایران بالاترین سطح هوشی را براساس گزارش سازمان های معتبر جهانی دارا هستند.
بهداشت و درمان
چابهار در حوزه بهداشت و درمان نیز وضعیت بسیار ناخوشایندی از نظر پارامترها داراست کمبود و مشکلات فراوانی در این حوزه وجود دارد ۷۹درصد مردم چابهار از آب آشامیدنی شبانه روزی محروم هستند این در حالیست نمایندگان سایر استان ها از هم اکنون در حال برنامه ریزی جهت استفاده از آب دریای عمان برای مصارف کشاورزی و آشامیدنی هستند.
اما مردم ما در کنار آب های نیلگون دریای عمان بخاطر عدم صلاحیت و پیگیری مسئولین نه تنها جهت کشاورزی از این آب ها بهره نبرده اند بلکه برای آب آشامیدنی خویش چشم انتظار تانکرهای سیار هستند و یا روستاها را ترک نموده در حاشیه شهر چابهار با فلاکت و سختی تمام روزگار می گذرانند که هر لحظه امکان دارد این مردم به دلایل مختلف از کاشانه خود بیرون رانده شوند.